Druga strona lustra

Ciemność krwi wypełnia żyły jego oczu
Wodzi w kanałach brudną mazią przeszłości
Która zapisana w trzewiach uśpionego mózgu
Jak ostrze tnie i wprowadza w gnijącą agonię.
Agonia to ostatnia, która wciąż pamięta
Człowieka zgubionego pośród drzew upadłych
Krzyczącego bezgłośnie w otchłań obojętności
O kończynie spożytej łakomą gangreną.


Skacząca świadomość bezlitosnym delirium
Łechtana nadzieją prenatalnych marzeń
Idzie błotnistym traktem do ulotnej światłości
Kolorowej płomieniem, który grzeje łyżkę.
I już jak strzał armatni wdziera się w sumienie
Kropla kosmicznej cieczy dzierżąca perspektywy
W romansie z krwią zakrzepłą przymyka powieki
I tworzy senne wizje wyzute z realizmu.


Tajemniczy pociąg z impetem rusza w umysł
Mijając szlabany parszywego pragmatyzmu
Miażdży z hukiem krążenie i ścina cytoplazmę
Komórek skamlących nad braćmi upadłymi.
Nieskończoność wyobraźni jak drzazga pije w czaszkę
Próżnia kosmosu pustoszy wrogo płuca
Wreszcie dusza butwieje pod pazernym ciężarem
Chwilowego marzenia o drugiej stronie lustra.

autor

wheelsky

Napisany: 2009-11-17 Dodano: 2009-11-23 11:14:51

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie