Drugi sezon samotności…

Siedzę w fotelu…. Nie wiem już jak długo….
Ciemno dookoła…. I tak cicho…
błyskawica po raz kolejny rozdziera niebo….
Pustka… nawet echo stąd uciekło….
Już nie krzyczę… i tak nikt nie usłyszy…
Krople deszczu spływają, jedna po drugiej…
A może to łzy…
Niewidzialne rozpływają się pod maską
Zwaną grymasem szczęścia…
Ta cisza jest nie do zniesienia…
Po raz kolejny krzykiem wdzieram się w nią…
Nadaremnie…
Jest wszechobecna… zagłusza mnie…
Zostałam sama…
Pośród uczuć niepotrzebnych już nikomu…
Próbując poskładać kawałki rozbitego lustra…
Kolejna błyskawica…gdzieś zupełnie niedaleko…
Jasność wypełnia pokój na ułamek sekundy…
Już wiem…
Moje życie to układanka…
Brak mi tylko kawałka jasnego nieba…
Dopijam zimne już kakao…
Niepewność ukołysze mnie dziś do snu…
Otulę się kocem obaw…
Znów zasnę wtulona w mokrą poduszkę…

autor

mnimnia

Dodano: 2007-04-05 12:07:21

Ten wiersz przeczytano 354 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie