Drugie oblicze bajki

Dla tych, którzy kiedyś cierpieli przez drugą osobę, ale pamiętajmy, iż znajdzie się ktoś, kto ukoi nasze stare rany, nasze cierpienia.

„Otwieram oczy i widzę świat szeroki.
Czuję się jak w bajce, gdzie jest początek,
Nagimi stopami uderzam o wilgotną trawę,
Przy każdym kroku jej listki się zaginają.

Moja dusza fruwa, a ciało się posuwa,
Bezwładnymi małymi krokami.
Czuję się wspaniale,
Serce bije mi z podniecenia, z licznego zachwycenia.

Ale czuję także smutek, bo swoje loże nie mam z kim dzielić,
Co noc kładę się samotna do poduszki,
Co ranka budzę się i w moim królestwie jestem tylko ja.
Serce bije z tęsknoty, jak u małej sieroty.

Podchodzę do jeziora i oglądam swoje życie dookoła.
Wspominam te dobre czasy,
Wtedy gdy świat był jeszcze nijaki.
Widzę siebie, jako małe dziecko,
Które nie potrafi żyć, nic z tego nie rozumie.

Jezioro pokazuje wiele scen,
Wiele z nich otwierają stare rany,
Które krwią były przelane,
Otwieram swoje oczy i oglądam swój świat szeroki.

I pamiętam Go, czułego, kochającego,
Na zawsze potrzebnego,
Ale w bajce są też złe chwile,
Momenty słabości, licznych przykrości,
Ale tego już w filmach nie pokazują,
Gdyż dzieci, nie potrafiłyby tego zakumać.

Łzy powoli spływają po mej twarzy,
Wiele znaczą, rozlewają się jak nie zakręcony atrament.
Robią plamy na moim ciele, jak drukarka na papierze,
żem, jest taka inna, żem nie znam świata innego,

Lecz taką pozostanę, aby nie być naiwna.
Uciekam do swoich dobrych wspomnień,
Łudzę się tym, że kiedyś będzie dobrze,
że życie nie będzie tworzyło nowelę,
która pisze jedna osoba, która figle robi,
A uśmiech swój chowa, taka jest jej rola.

Kończę swoją historię, jakże banalną dla Was,
Powiecie –skądże-, a ja wiem, że te słowa są mądre.
Muszę zamknąć swoje powieki,
I odejść na długie wieki, do moich bram.

Aż w końcu się obudzę, poczuję nektar twych słów,
Twoje usta obudzą moje, bo są takie rozkojarzone,
Twoje dłonie będą trzymać moje, i będę wiedzieć,
Iż jestem już bezpieczna, w ramionach twoich.
Ale muszę poczekać na Ciebie, mój książę, mój kochanku,

Ale poczekam na Ciebie już w niebie..
Skończyła się moja nowela,
Mój magiczny świat, więc żegnam Was,

Skończyła się już treść tej opowieści,
Teraz czas powiedzieć te znane dzieciom,
Dobranoc. „

'Bo świat jest obojętny'

autor

Heyllon

Napisany: 2009-06-17 Dodano: 2009-06-17 19:07:07

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie