Drzewem się stanę

Gdzieś w lesie, pośród innych stjące
Od lat kilkunastu drzewo się zmieniające
Niegdyś o korzeniach cieniutkich i drobniutkiej koronie
Dziś z zewnątrz wydające się potężne i mocne
Lecz jakim być w środku może kiedy płonie
Jak się rani, odejmuje kolejne gałązki owocne
Widzimy piękne, w swej wielkości dające pomoc
Nie znasz, obchodząc wokół nie wystarczy, dołożyć potrzeba swą moc
Rozmowy ciche, te przez wiaterek szelestem niesione
I te bliskie tonem podniosłym jak wicher nieraz bolącym
Poddaje się albo udawanym nie słyszę bo nie chce być zranione
w otoczeniu wszechstronnym niejako otoczone pierwotnie
Ale w głębszym zakamarku niczym opuszczone kroczące samotnie
Z pozoru zawsze ujawniające wrażenie radości
Tylko jak bardzo wzrok przysłania oczy duszy
Z roku na rok wierzchnia warstwa grubej skorupy się kruszy
Kiedy wszystko wokół się rodzi a najgłębiej doznajemy miłości
Kiedy w pełni słońcem się cieszyć i wypoczynkiem zwana ta pora
Kiedy ziemia kolorem się mieni a chmury płaczą coraz to więcej
kiedy biała dama otuli nas i zaprowadzi do snu
w miejscu gdzie próbą życiową jest odnalezienie samego siebie
zawsze wtedy gdy gotowość i odwaga staje na piedestale
Smakuje życiowej mądrości potykając się i wstając o własnych siłach
Siłę woli dostanie i zaprowadzą gdzie przeznaczeniem oszustka będzie
Ci nigdy nie rozłączalni u boku stojący bliscy podporze
Czy myślą ich będzie kompanem podróży się stać...?

autor

sabinka1208

Napisany: 2006-06-09 Dodano: 2006-06-09 18:26:58

Ten wiersz przeczytano 1297 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie