drzewo
ogromne
dostojnie stare
z bliznami
po piorunach
świadek z koroną
nie-podglądacz
powiernik pokoleń
niemy historyk
co jak w annały
wpisuje dzieje
pomiędzy słoje
mocarny dąb
a jednak
gubi liście…
autor
Biala dama
Dodano: 2010-11-17 13:17:26
Ten wiersz przeczytano 494 razy
Oddanych głosów: 20
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (14)
niesamowicie... uwielbiam drzewa i ujeła mnie za serce
Twoja obserwacja, refleksja
drzewo i my jakże podobni do siebie..refleksja i
chwila zadumy...
czas przemija i wszystko wokół nas....tylko warto by
to przemijanie zamienić w życie
Mądry wiersz, zmusza do przemyśleń. Pozdrawiam.
na życie nie ma mocnych:)
"świadek z koroną
nie-podglądacz
powiernik "
dobry, metaforyczny...trafia...pozdrawiam
Ładnie napisane, ciekawie przedstawiony temat, podoba
mi się ten wiersz...
Drzewa też ... umierają.
Czytam bez "zadumy". Pozdrawiam.
witaj, bardzo mądra obserwacja i stwierdzenie.
wszyscy podlegamy powolnej
destrukcji w czasie. pozdrawiam.
piękny wiersz...
Świadczy to o tym, iż wszyscy podlegamy odwiecznym
prawom natury, czy to mocarny dąb, czy delikatne
źdźbło traw, czy wreszcie my sami.. - ludzie...
gdyby szedł spać w ubraniu - wstałby pewnie niewyspany
- ładnie o dębie niemym świadku pokoleń - pozdrawiam