Drzewo spokoju i ciszy

Spokój i cisza.
Wciąż jeszcze słychać ptasi trel
pośród drzew
i szelest wiatru
oraz ostatnie okrzyki
i szepty ludzkie,
które coraz bardziej milkną,
a tylko dlatego,
żeby okazać szacunek przyrodzie.

Na swych policzkach
czuję ciepło promieni słonecznych
oraz chłód wschodniego wiatru,
który przypomina mi Ciebie...

Z lekkością muska moje
czerwone liczka
i wysusza usta,
ale wciąż na nowo
je balsamuje
swoim chłodem...

Chciałabym czuć to cały czas,
lecz kiedyś trzeba odejść
i wstać spod tego drzewa.
Drzewa spokoju i ciszy.

Żory, Śmieszek 21 kwietnia 2009r.

autor

mirona145

Napisany: 2009-04-21 Dodano: 2009-04-22 09:53:13

Ten wiersz przeczytano 982 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie