Duch Lasu

OsobiScie nie uważam białych wierszy, jeżeli wogóle
można je nazwać wierszami. Pozdrawiam.

Piekny basniowy swiat powstał dzieki tobie.

Inny jest ten wiersz od reszty Twojej poezji, nie wiem
czemu. Niektóre Twoje wiersze są bardzo ciężkie, ten
niby też ale zupełnie inny. Pozdrawiam serdecznie,
Marta:)

No i podpisuje się pod komnenem-wstyd, że coś takiego
na topie-ośmiesza komentujących-tragedia.

O matko!!! przecież to kawałek bajeczki prozą , a nie
poezja . w dodatku z błędami gramatycznymi
/składniowymi etc.
Przykłady najbardziej drastyczne:
- „siedzi pochylona postać
z drewnianym kijem w dłoni
na jego głowie kapelusz z piórem” –
postać=ona, więc: na jej głowie; jego twarz; itp.
- „jego twarz okryta cieniem
patrzy w leśną gęstwinę
nasłuchując odglosów.” – twarz nasłuchuje
? poza tym lepiej brzmi nadsłuchuje (nasłuchuje jest
bierne);
- „sowa […] zahukała donośnie
dając znak o sobie. „ – sowa partyzant?
- „zaśpiewały radośnie ptaki
o nadchodzącej wiośnie„ – bezsensowna
inwersja, psuje wers, lepiej: ptaki zaśpiewały…;

- „wszystkie tylko patrzyły w jednym
kierunku” – znów inwersja, jw.
- i tu też: „zielona postać dostojnie
wsparta na drewnianym kiju
podniosła się z pnia„ – ta inwersja tworzy
kilka śmiesznych wątków: postać dostojnie
wsparta; drewniany kij – a metalowy kij może
być?; sama zielona postać jest równie zabawna
.
Po postaci następuje znów fragment , gdzie pojawia się
„on” – „Bez słowa na ziemi
Narysował” . Pytanie jaki on? Ten duch w tytule
to za mało.
Koniec „wiersza” jest fatalny: ”Bez
słowa na ziemi/narysował kijem/tajemnicze znaki/po
czym uniósł go w górę /wskazując obrany
kierunek„. Rozbierzmy go na kawałki.
1. „Bez słowa na ziemi narysował kijem”
– zły szyk i bark interpunkcji powodują , że
sens tego zdania jest taki „na ziemi nie było
słowa”;
2. „Bez słowa na ziemi narysował kijem
tajemnicze znaki po czym uniósł go w górę „
– znów brak interpunkcji sprawia, że nie wiadomo
, czy uniósł znaki czy kij, sprawia to wrażenie
dodatkowego błędu;
3. „wskazując obrany kierunek” –
jaki kierunek? Autor nic nie mówi o tym. Pisze
natomiast „rozbiegły się po lesie” –
słowo „rozbiegły” oznacza , że we
wszystkich kierunkach, a nie w jednym; w jednym
kierunku byłoby – „pobiegły”.
A potem jest zabawnie świntuszący (przypadkowo)
fragment:” zielona postać usiadła na swoim
zwalonym pniu” – postać na swoim pniu?
Miała pień? Jak to część ciała?
I jeszcze jeden bezsensowny kąsek: „zielona
postać usiadła […] czuwając jak co dnia aby żyło
swoim życiem.” – co żyło ? las? Jeśli las,
to – „aby żył”.
I jeszcze coś z garderoby :” na jego
głowie kapelusz z piórem w zielonej pelerynie„
- kapelusz z piórem w pelerynie? pióro w pelerynie?
Nie napiszę już nic o treści i formie – rzekomo
poetyckiej.
Przeraża mnie za to liczba głosów oddanych na ten
„wiersz”. Świadczy o tym, że bejowicze nie
potrafią czytać ze zrozumieniem.

Karolu .. wiersz wspaniale napisany zgrabnie plynnie
magicznie porusza wyobraznie .. super tak jak to ty
potrafisz

"czuwając jak co dnia
aby żyło swoim życiem." Nieodparcie nasuwa się
pytanie: Co???

Tak plastycznie napisane, że czyta się z zapartym
tchem jak tajemniczą opowieść.Pięknie.

Duch lasu - tajemnicza postać, tajemniczy -bajkowy
wiersz - bardzo mi się podoba, czytałam z wielkim
zaciekawieniem a las namalowany cudownie.
Potrafisz malować piórem po mistrzowsku.
Wielkie brawa.

ladnie rozwija wyobrazinie, w myslach obrazy maluje,
pieknie poprostu

Baśniowo,tajemniczo....zaciekawił mnie Twój
wiersz...musze się zatrzymać...

Przeczytałam niczym piękna balladę. Ładnie.

Oj,tak,ładny,malowniczo napisany wiersz traktuje o
pięknej przyrodzie.

Wiersz,który działa na wyobraźnię bardzo
malowniczy...Ciekawy wiersz

Porusza wyobraźnię , aż chciałoby się wziąć pędzel i
malować ten baśniowy las