Duch Lasu

Na skraju lasu, z cichej mogiły
Pewnego dnia wyszedł trup.
Na wpół już pożarty, na wpół zgniły,
Niechętnie spojrzał na grób...

"Ach, w tej ciemni tak długo już spałem,
Nadszedł czas, by się zbudzić!
Pośród ciszy i mroku leżałem...
I śmierć może się znudzić!"

Z radością spojrzał na korony drzew,
Posłuchał śpiewu ptaków.
I widział, i słyszał - naturze wbrew!
Cieszył się wonią kwiatów...

I w takim niemym, złotym zachwycie
Zielenił się jego czas...
Aż w końcu, nagle, stracił swe życie!
I zmarł już kolejny raz!

Duch jego - żywy - opuścił ciało,
Nie chciał spoczywać we śnie.
Leśnego czaru było mu mało!
Krąży tam noce i dnie!

I wciąż się wznosi pod same chmury,
Fruwa między drzewami!
Cieszy zmysłu urokiem natury!
Śpiewa razem z ptakami!

Czasem lśniącą rosę obserwuje
I pośród ciszy marzy...
On las ten całym sobą miłuje!
Stoi na jego straży!

Tak właśnie żyje w leśnej gęstwinie.
Kto wie, ile już czasu?
On jest wieczny - nigdy nie przeminie!
Pan Zieleni, Duch Lasu!!!

autor

romantyk123

Napisany: 2015-02-17 Dodano: 2015-02-20 19:47:34

Ten wiersz przeczytano 996 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie