DULSZCZYZNA

Na moralność pani Dulskiej

Dulszczyzna, bezsensowna zawiść, prymitywa
Powrót w dzikie czasy, w 'lex talionis' prawa?
Lub nauka z Nazaretu, wzbudzić miłość gotowa,
Gdy miast walki wzrasta pokój, miast smutku zabawa.

Nie chcę ewolucji być rozwoju eksponatem
Człowiek często zachowuje się jak pies lub jak źmija.
Jeden szczeka na bliźniego, drugi znęca się nad bratem.
A natura pokazana, chyba już wiadomo czyja

Często w życiu się wydarza, pies psu kość wydziera
Dwóch kolegów toczy walkę o pozycje, wpływy
Każdy chce doścignąć celu w środkach nie przebiera
A gdy dorwie się do żłobu jest zły i kłótliwy.

Jak pies w sadzie, sam nie może a drugiemu nie da
I zawistnie oszczekuje lepszego od siebie,
Jest zgryźliwy, innych dręczy, choć w umyśle bieda
Drugich chętnie zsyła w piekło, sam myśli o Niebie

Ja chcę być jak pierwszy Adam, przez Boga stworzony
Wskrzeszać radość w smutnych sercach, rozweselać dusze
By przyjaźnią i miłością, świat był oświecony
Do 'dulszczyzny' co złem zionie, nie wracam, nie muszę.

autor

Lev

Dodano: 2009-05-30 07:37:21

Ten wiersz przeczytano 900 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie