Duma Polaka
Wiersz ten napisałem po lekturze książek pana Gąsiorowskiego. Czułem po nich dumę ze swojego narodu, kiedy potrafił się w sytuacjach kryzysowych tak bardzo zjednoczyć. Dzisiaj widzę, że Polak potrafi umrzeć za kraj, ale nie umie coś dla niego zrobić, ani dla niego żyć.Przecież liczy się tylko pieniądz i własne życie- prawda? No, jeszcze może rodzina:)
Polsko! Moja Ojczyzno!
Tyś była okryta i krwią i blizną.
Każdą połacią swej drogiej ziemi
Broniłaś zawzięcie, a dziećmi swemi
Przez stulecia całe słałaś cmentarze.
Nikt inny nie dał Ci więcej w darze,
Jak Ci, co polegli na Twoje ołtarze.
Ci, co wielkiego patriotyzmu ducha
Za Twe granice nadstawiali brzucha:
Na szable tatarskie, szwedzkie
kolumbryny,
Za każdą garść ziemi dla polskiej
rodziny.
Ci, co zaborców austriackich wygnali.
Ci, co z Napoleonem w szeregach stali.
Walcząc w Europy zakątkach odległych,
Za Polską ziemię w swej wierze
poległych.
Pułkownik Godebski, Generał Dąbrowski,
Książe Józef Poniatowski,
Szwoleżerowie, ułani, wojacy, -
To nasza duma, to nasi Rodacy.
Za takich mężów wydartych Ojczyźnie,
Za tych, co w Polsce i na obczyźnie,
Wyrażam dzisiaj ubolewanie
I hołdy składam za ich wytrwanie.
Za ich waleczność, za poświęcenie,
Za wiarę w Polskę i odrodzenie.
I choćbym w butach podartych dziś
chodził,
Jestem dumny żem Polak i tu się urodził.
Nie chciałem nikogo obrazić. W końcu mamy demokrację i wolność słowa:) Pozdrawiam wszystkich mnie czytających:)
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.