Dusza

Bezradna jest ma dusza,
gdyż pęta ją katusza.
Zwalczam tę katusze,
by opuściła mą dusze,
bo się dusi moja dusza,
gdy przepełnia ją katusza,
Lecz uparta ta katusza,
spodobała się jej ma dusza.
Oczyścić chce z katuszy,
ma zbolała duszę,
bo żadnej radości katusza
nie wnosi w moją duszę.
Pełza po mojej duszy
ta przeklęta katusza,
nie ma zamiaru opuścić mej duszy
i wciąż dodaje większej katuszy.
Smutek sprawia mej duszy, katusza.
Czy do końca żyć z nią muszę?
Piekielne katusze,
rozrywają mą duszę,
pozbyć się jej muszę,
by ratować mą duszę.
Chce by katusza opuściła ma dusze
bo trochę radości zaznać muszę.
Trochę miłości pragnie ma dusza,
dlatego precz! Musi odejść katusza!
Oczyszczam Ciebie moja duszo,
dlatego giń przeklęta katuszo!

autor

gronka

Dodano: 2007-04-02 13:45:51

Ten wiersz przeczytano 1038 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie