Duszniki - Jesienna chwila

Otacza mnie cisza.
Jesiennym liściom lekki powiew wiatru
nuci kołysankę.
Spadają powoli, kołysząc się,
jakby chciały przedłużyć
swoją ostatnią drogę życia.
Złoto liści zasypuje alejki,
przykrywa zieleń traw, ławkę i moje stopy.

Wtopiony w brąz Chopin
wsłuchuje się w melodię Largo,
w którym wyśpiewał swoją miłość .
Dźwięki fortepianu płyną
przez otwarte okno dworku
i współbrzmią z szelestem liści.
Szemrzący strumyk unosi czas,
a krople sekund przeskakują kamienie potoku
i nikną w dali, jak gasnące iskierki ogniska.

Nikłe promienie zachodzącego słońca
oświetlają strzeliste wieżyczki kościoła
wtulonego w zbocze góry,
by razem z modlitwą wiernych
ulecieć do nieba pod stopy Boga.
Płonące klony i w biel odziane brzozy
tworzą tło otulające świątynię.

Dlaczego łzy tęsknoty płyną po mojej twarzy,
a wzruszenie ofiarowane ludziom nie krzyczy,
ale jest ciche jak spadający liść klonu?

autor

gabrysia1936

Dodano: 2007-10-06 17:54:06

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie