Duszyczki skrzydlate

Idą przez chodnik szary, ponury
Buty dwa zabłocone.
Za nimi sznurówki ,niczym przez chmury,
Smętnie pełzną zmoczone.

Szalik wraz z wiatrem leci mrożącym,
Listowiem otoczony,
A w głowie pęków myśli tysiące
I włosów wichurą zmierzwionych.

Twarz zamyślona, oczy zamknięte,
A pod stopami ziemia.
Nad głową wysoko niebo pomięte,
A po nim fruwają marzenia.

Z kolejnym krokiem każde marzenie,
Skrzydlate, w uliczkę wlatuje.
Jak liść cicho spada, jak duszy westchnienie,
Tak ono przyjemną wieść snuje.

Na przekór wichrowi i ponad drzewami
Szybuje z myśli prędkością.
Wokoło sznurówek, pomiędzy palcami
I w górę, z dziecięcą radością.

W niepamięć odchodzą opadłe policzki,
I smutek powoli zanika.
To promień radości skrzydlatej duszyczki
Dla butów, sznurówek, szalika.

Dla Magdy na pocieszenie...

autor

-Someone-

Napisany: 2006-03-30 Dodano: 2006-04-04 18:44:01

Ten wiersz przeczytano 557 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie