Dwa mosty

Drewno powoli zaczęło próchnieć
Cała konstrukcja groziła zawaleniem
Trzymałaś barierki raniące ciebie
Płakałaś, kiedy pękały deski

Z obawą stałaś szukając ratunku
Próbowałeś naprawić łatając dziury
Właściciel zaniedbał wasz most
Zdążyłaś opuści nim runął

Od początku budowałem swój
Podstawą było oddanie, sumienność
Weszłaś nie pytając mnie
Razem przybijaliśmy każdą deskę

Nagle wszystko żeś porzuciła
Widząc pomalowany stary most
Porzuciłaś niedokończone nasze dzieło
Blask barw oślepił oczy

Teraz sam dokańczam konstrukcje
Sam dziś wbijam gwoździe
Łzami maluje mokre deski
Stawiając napis świeżo pomalowane

autor

rafali888

Napisany: 2008-03-11 Dodano: 2008-03-09 15:23:25

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie