Dwie bajki

Historia nie jest to bynajmniej salonowa
życiowa to opowieść smutna, choć bajkowa
nie ma tu tańców, kwiatów, błysku jasnych fleszy
i brak jest zakończenia, co mogłoby ucieszyć.

W rzeczywistości szarej, przy nieba błękicie
ona go pocieszała, tuląc w sercu skrycie
samotnie wśród łez płaczu, w jasnym blasku słońca
choć ją nachodziła myśl, myśl niepokojąca

Spojrzenie raz głębokie, splotło oczy marne
Wtedy on zauważył, jej włosy kruczoczarne
gorące w sercu fale, uczucie kwitło bzem
Wtedy on się zakochał, jakgdyby to był sen

Oboje się kochali, szczęsliwe serca ich
lecz rozum im zabraniał, zatrzymać uczuć tych
bo choć pisani sobie, z innych bajek byli
granicy tej niestety, nie przezwyciężyli


I tak jest aż do dzisiaj, ściany nie przebili
choć ku zdumieniu wszystkich, mówię moi mili
autor obu bajek, jest bowiem to ten sam
a mimo tego oni, samotnie muszą trwać...

autor

Thierry

Napisany: 2006-10-21 Dodano: 2006-10-21 13:51:09

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie