Dylematologia półnaga

https://www.youtube.com/watch?v=-GW0jZQSmsw

Głęboki oddech (zdrajca!), karmi sobą zbyt rzadko.
Zza uchylonych zmęczeń, zza tych wszystkich uników i wciśnięć w najciemniejszy z kątów - coraz częściej wraca niedokonane. Uczepiło się pamięci, nie chce odpuścić ...

Zaplątana w myśli, o najcieplejszych miejscach na pewnym ciele, uchwyciłam środek nocy i robię wszystko, żeby znowu nie obudzić się przy napisach końcowych.

Z tego samego powodu, ponownie spotykam się z Achmatową. Mierzymy poziom melancholii - sumą marzeń. Ona zawsze wygrywa. Zabiera wszystkie fanty i znika.
A ja zastanawiam się, jak mogłoby wyglądać życie, gdybym stała się nagle inna - bardziej poukładana. Podobna do tej, którą kocham.

Chciałabym wreszcie zapomnieć o zwodniczych chmurach i mocno postawić nogi tam, gdzie stać powinny - na ziemi. Mądrze byłoby - nie unosić się więcej, nie popadać, nie wsłuchiwać, nie opierać, nie rozczarowywać, nie wymieniać, nie rozmieniać, nie otwierać, nie niepokoić i tak naprawdę, szczelnie "zamknąć" oczy.
Tam, pod powiekami, móc - raz na zawsze - wyłączyć te wszystkie obrazy, które bez przerwy sondują i zaburzają. Na przemian sprowadzając - bezsenność i senność - uzależniają od wszystkich świadomych i nieświadomych, wielotematycznych insurekcji, z widokiem przeważnie na klęskę.

To przez szalone zmiany klimatyczne - bywam p.oślicą i zupełnie nie znam się na dyplomacji. Nie lubię spać w białej pościeli, nie dodaję niczemu właściwej treści i rozmijam się z szumem wiatraczka.

Chcę zmiany!

Miś też chce. I właśnie wniósł na łóżkową wokandę - wniosek urlopowy.
Cwaniak! Już po kilku przeczytanych zdaniach, wiem, że znowu podsłuchiwał!

/Nie spłodziłem żadnej burzy - pisze - nie wywołałem ducha, nie zaprószyłem ognia, nie zaowocowałem nieodpartą chęcią - a wszystkie przepytane, letnie znaki - przepowiadają urlop, więc - nieskończone jeszcze projekty, powysyłaj do kąta - i w drogę! Całą paczką, bo obiecałem żelkowej rodzinie, że razem./

Urlop...
kilka dni, bez żadnych papierzysk, bez telefonów, bez deka logiki, bez procedur awaryjnych.
Rozmarzyłam się.
Pojadę w zieloność, na rozwijanie niewinnych ranków - w zakochane wieczory, na długie, nocne godziny w nieznanej pościeli, na zegary najprostsze, na tła - którym nie trzeba niczego tłumaczyć, bo /nic co ludzkie, im nie obce/.

***

DO KURKI JĘDZY!
(misiowa łapo, czemu szczypiesz?!)

W pierwszym odruchu, chciałam nie tylko wrzasnąć, ale i trzasnąć! Już planowałam zamach, a tu miś, jak nie zasłoni się nagle Asnykiem - /Dan! No co ty? "Jednego serca! Tak mało, tak mało, Jednego serca trzeba mi na ziemi! Co by przy moim miłością zadrżało, A byłbym cichym pomiędzy cichemi."/

Przy "cichym pomiędzy cichemi" - tak mocno zaczął przypominać, przewracające oczyma Jęczydło, na bazie galaretki agrestowej, że opadły ze mnie nie tylko odwetowe emocje, ale i resztki snu, drżące...

Brutalnie przywrócona jawie, czuję się jak wyjęta z komiksu. W łazience, omijam wzrokiem lustro, ze strachu, że mogłoby ujawnić istnienie "chmurki" nad moją głową.
Miś, jak zwykle, czyta w myślach.
/Podobno "nie ma dym(k)u, bez ognia",
ale nie takie rzeczy się już zdarzały... nam, niepalącym!/

Jak na komendę, zderzamy się spojrzeniami (boli przez przymrużone siedem sekund).
W ósmej, spod powiek, i jego i moich - zaczyna gramolić się bliźniaczy obraz...

Wczorajszy ranek, to samo miejsce, ta sama pora.
Zielony, żelkowy miś - chwali/żali się, że niewyspany, bo Poświatowska zaczepiała go całą noc... klasycznie.

HEREZJĘ połykam w całości.
Zdumionym uszom wmawiam, że niczego nie słyszały.
Ale w duchu zazdroszczę misiowi!

Mnie, we wczorajszym śnie, tylko napadało do butów :(

Przeklęte chmury!

autor

córka Adama

Napisany: 2015-06-17 Dodano: 2015-06-17 02:42:41

Ten wiersz przeczytano 6317 razy

Oddanych głosów: 52

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Technologia Okazje Zakończenie roku szkolnego

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie