dywany

wypełniam Zewnątrz sobą
wyciskam próżnię
spomiędzy cząsteczek myśli

obłęd secesją zdobi ściany

nerwowo drgają kontury
smagane wewnętrznym dźwięiem

już pokrywam surowe drewno
cudzych rąk i pamięci
ze snu tłem i barwą własnego postrzegania

przelewam niebieskie Ja na podłogę
spojrzeniem rzucam duszę na sufit

spazmatycznie spływa do kwiatka doświadczenie

zraszam chemiczny niebyt
Oceanem Smutku

oswajam powietrze
Pięknem najgłębszej Brzydoty

autor

FOREMKI

Dodano: 2007-08-20 13:10:16

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie