Dzieci duszy
"Poezja jest jak woda w głębi ziemi. Poeta zaś jak różdżkarz, co ją znajdzie i sprawi, że wytryśnie nawet w suchym miejscu" - Alberto Moravia
W królestwie ciszy
wzrok rozszyfrowuje
kod słów.
Pozornie nieme,
brzemienne emocjami,
rodzą się w głębi jestestwa.
Dzieci duszy.
Jak w naturze
giną wadliwe,
ulubione żyją w nas.
Nieliczne
jak meteor
błyskiem chwili
zaistnieją dla innych.
autor
Biala dama
Dodano: 2009-06-18 09:19:37
Ten wiersz przeczytano 636 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Ulubione żyją w nas i promienieją . Ładnie uchwyciłaś
znaczenie poezji . Czasami bywa też trudny poród .
Pozdrawiam
Zgadzam się z przedmówcami.. wyrazić z siebie, z
dna.. dać upust duszy szeptem.. czasami krzykiem,
cóż przecież różne są dzieci.
doskonałe porównanie, bardzo mi się podoba
Wiersze rodzą się w nas, powstają z najskrytszych
myśli i marzeń - więc są dziećmi naszej duszy.
ładnie to ujęłaś -wiersze to naszej duszy
dzieci-pozdrawiam
nasze wiersze to jeden wymiar, ale niechcący pojawił
się drugi :). lubię drugie dno w wierszu. ten , może
odwoływać się również do autyzmu. pozdrawiam
serdecznie :)
cudna metafora...wiersze dziećmi duszy
Przez chwilę myślałam, że będzie o czymś innym. Tak
wiersze to takie nasze małe dzieci :))
Ładnie napisane :)