Dzieci jabłoni...

Myślą milutką jem jabłko podarowane przez ciebie,
para unosi się z głębin tajemniczych ogrodów,
ogrody jałowe, puszyste domem dla każdego, chcesz to choć, nie bój się to tylko ja noc,
przyszłam w odwiedziny po ogrodzie pospacerować lecz sama bo dzień już daleko,
przywołuję bratnią śmieszkę by pośpiewała ze mną, swym anielskim głosem zbudziła dziń powszedni,
noc już zmęczona jest i wołają mnie do ziemi, te moje dzieci jabłoni,
opowiem im historię jednej nocy, jak to noc pobrała się z dniem, jak to noc i dziń spotykają się w przejściu na tamten świat , na tamten świat ogrodów,
dzień dręntwieje cały gdy noc gra swoje pieśni,
ogrody tyle tajemniczości mają w sobie nocą, dniem ogłuszona tajemnica, zwróć uwagę na mnie w przejściu,
powiązani węzłem pory roku jak jasność i ciemność, mąż i żona,
pochłonięci pracą czasem, to nic bo jesteśmy razem,
domem naszym ogród, ten sam na wieki,
te pachnidła dnia i nocy nas tak naprawdę powiązały to dzieci jabłoni, soczystość odkryły,
przywilej złapania oddechu twojego,
patrze i żyję,
dzieci jabłoni, soczystość odkryły...

autor

Oliwia86

Napisany: 2004-02-09 Dodano: 2007-01-09 13:56:59

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie