DZIECINA

Było kiedyś dziecię słabe
Mokrą główkę miało…
Było nagie!

Ochoczo w błocie się maczało
A błoto rosło i krwią przelało -zaszczyty Świata

Mawiało –dlaczego –skąd natura zła?
Gdzie ono zrodzone!
Któż mu płód odstąpił aby żyć!

Choć stópki miało małe-w sercu duży wałek
Który zbierał i wałkował
To co brudne zgnieść próbował

Życiem swoim rosło ciasto
Kruche
Małe
Delikatne
Spokorniałe
Choć uparte

Kuje czasem go niezgoda
Ludzkich pomieszanych serc
Zatwardziałych –pogubionych dusz
Popłochem jakby kurz
Co osiadł i zasiedział
By niezmytym pozostać

Kurz i osiadł na kruszynie
Co chleb piekłam pracowicie
Serce ciasta się pogięło
Wywróciło- i przyklękło

Jak tu iść pytało duszy
Co zadało jej katuszy wór

Oną uśmiech obdarował
gdy posłyszał szept poprawy

idź
powracaj i …
przebaczaj

jaki tobie przebaczone …
jest i będzie
póki pojąc pragnąc będziesz
trudy Świata
umiłowanego

autor

Wiolineczka

Napisany: 2006-10-21 Dodano: 2006-09-22 13:11:07

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie