Dziecko

Szukaj w sobie dziecka...

Dachy złotem się zaniosły, słońca blaskiem obleczone.
A nad nimi drzewa stare rozkładają swoje dłonie.
Wiatr co liście ich kołysze, dotknie lekko twojej twarzy.
Może powie Ci na ucho co tej nocy się przydarzy.

Dziecko uśnie, matka czeka,
słońce zaszło, czas ucieka.
Zegar wciąż swym wąsem kręci,
aby zasnąć ciągle nęci.

Matka dziecko przytuliła,
poduszeczkę poprawiła, już od dawna słyszy kroki,
śmiech szyderczy i szept wrogi.
Musi strach swój opanować i przeczekać chwile trwogi.

Zapaliła świecę bladą co od babki ją dostała,
którą babka razem z dziadkiem przed najeźdźca uchowała.
Modlić prędko się zaczęła, opanował strach jej ciało.
Głos odebrał, oddech wstrzymał, nawet dziecko zajęczało.
Ktoś za oknem się przesuną, postać swoją ukazując.
Całą silę zagrożenia biednej matce demonstrując.

Czarno wkoło, świeca zgasła, wiatr uderzył w okiennice,
Czarno, szaro, płacze dziecko, odezwały się dzwonnice.
W ustach cierpko, w dłoniach błoto, nie wywiniesz się istoto.
Drzwi trzasnęły, matka zbladła.
Zobaczyła i upadła.

Kiedy ranek jasny nadszedł i rozpędził nocy cienie,
blask rzuciwszy na kobiety smutne lica.
Nikt by z żywych nie chciał widzieć
tak nędznego jej oblicza.


Słońce znowu złoci miasto, głowy ludzi i ich dusze,
nie ma dziecka, nie ma domu, nic nie czuje, bo nie muszę.
Krwawe bordo w sercu nosisz, zmiłowania Jego prosisz.
Dziecko woła w Twojej głowie, zignorujesz...
Nic nie powie.
Jego krwią ci dłonie spłyną,
i okryją wieczną winą.

autor

Rozbudzona

Dodano: 2008-08-13 15:04:26

Ten wiersz przeczytano 1206 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie