Dziedzictwo

Nie dysponuje czasem, kto w walce zacięty
wyciąga konary po grzechów sztandary,
ale, kto zawistny - papierem wymiętym
rzuca w kąt straszliwe i podniosłe czary.

Wiatr obłudą nakarm, jeśli w dal rzucony
niesie liściom drżenie - w zakamarku zabaw,
bo, który szlachetny - wysunie swe szpony
po nikczemną troskę - łamiąc swoje prawa.

Daj psom nocne wycie, które tak zachwyca
mrocznym odniesieniem - ku wilczej przestrodze -
rozpal światło nocy - żyrandol księżyca
wisi nad głowami - krusząc cienie srodze.

Bat nad ciałem gwiżdże, spadł kolejny odłam
bliznami na plecach - w niewolniczym ścisku;
oddaj mu cierpienie - torturom się poddaj -
póki krew tej bestii nie spłynie po pysku.

Dotknij niebem czoła, gdy oddając honor
palcem czas wybierasz - tępy kruszec - slogan;
flagi przesiąknięte krwią - gdy w chwale płoną -
oto pokolenie poczęte przez Boga.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-03-05 Dodano: 2013-03-09 08:53:27

Ten wiersz przeczytano 770 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie