Dzieje

Tobie...

Dlaczego moje dni nie wypełniły się kiedyś latem?
Co ja tu robię?
Komu się przydaję?
Powinnam teraz leżeć pod brzozowym krzyżem,
a nie tu,
komu innemu zabieram życie.
Nie wiem co zrobić,
jak się wykazać byś był ze mnie dumny.
Bym dla kogoś nieznajomego była zasłużona,
bym być mogła wzorem dla zagubionych.
To świat dziwny, nieprzyjemny budzi obrzydzenie.
W okół tylko szumu wiele! Draństwa i pijaństwa.
Ilu mądrych zostało na Ziemi da się policzyć na kilku palcach.
I tu jest problem, bo stworzyć na ziemi da się niewiele.
Przyjaciel przyjacielowi wrogiem,
szczerość została, gdzieś za progiem.
Owiana nutką tajemnicy...
W miejscach pamięci stawiają wieżowce, lub
na głupoty majątki wydają.
A tam za murem groby się zapadają,
a tam za murem nie ma czego włożyć do garnka.
Młodym zależy na ubranich, telefonach
na nic im ideały!
Lekko już się tu nie stąpa, oddychać trudno,
ropa wyjada rany.
Jednak kocha się to miejsce śmiercią poświęcone
i choć tyle tu złego to zawsze będzie...
moje.

..co leżysz w grobie...

autor

mloda_muza

Napisany: 2007-03-01 Dodano: 2007-03-02 21:35:03

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie