DZIEN

Czy odwieczna wedrowka slonca po niebosklonie nie moze byc ciekawym tematem

Dzien chylil sie ku koncowi
Znuzony usiadlem na miekkiej trawie

Ostatnie promyki zachodzacego slonca zanikaly
Cieplo rozchodzilo sie po nogach

Dookola gestnial mrok
Noc zaczynala panowanie Swe
Czas w ktorym ja cicho byc musze
Albowiem nie mam wladzy nad Noca

Zapadlem w blogi sliczny sen
Obudzilo mnie tak jak codzien od tysiacleci slonce

Niebo blekitnialo
Jutrzenka wesolo blyskala nad horyzatem

Mgla snula sie leniwie
Ponad gleboka tonia jeziora
Tedy to promienie slonca dotknely drzew
One to zadrzaly w rozkoszy az po korzenie
To z kolei obudzilo trawe az zaszemrala laka
W cisze wdarl sie tetent konskich kopyt
Rumak w szalenczym tempie przebiegl obok jeziora
Za nim wiatr przetoczyl sie po dolinie
Rozwial on resztki mgly
I ostatki sennosci z oczu moich

Wstalem rzeski jak dzionek
I udalem sie w dalsza wedrowke

autor

pepus

Napisany: 2006-06-29 Dodano: 2006-06-29 09:46:32

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie