Dzień gospodarczy

Dalszt ciąg wspomnień część VII

Dzisiaj dzień jest gospodarczy.
Dla każdego pracy starczy.
Każdy z kumpli marzy o tym
aby lekką mieć robotę.

My zaś z Jurkiem łamiemy głowę
Jak tu ciuchy zdjąć polowe.
i na miasto ruszyć w tany.
Wypić browar , spotkać damy.

Sztuczka taka nie jest prosta,
z koszar ciężko się wydostać.
Łypiemy okiem na „Mongoła”,
może ten nas dziś zawoła ?

Przecież chałupę swą odnawiał,
więc roboty jest tam kawał.
On też spostrzegł nas w szeregu
i nadaje sprawie biegu.

Potrzebuję dwóch żołnierzy
bystrych ,sprytnych jak należy.
Aby miasto dobrze znali !
Ciężkiej pracy się nie bali !

Razem z Jurkiem się zgłaszamy
czyste ciuchy zakładamy.
No nareszcie już za bramą.
Szczęście przyszło widać samo.

Obaj wspólnie pierwsze kroki
kierujemy między bloki.
Tam chłopaki nam mówili,
co się zeszłym razem spili

Buda jedna taka stoi,
od piwoszy aż się roi
Browar z beczki tam serwują,
lumpy budę okupują

Rano w obiad czy wieczorem
towarzystwo jest tam spore.
Hajs składamy więc do kupy
i ruszamy na zakupy.

Oto wreszcie jest i budka
więc rozmowa raczej krótka.
Po dwa duże na kłopoty.
i w autobus do roboty.

Jurek mówi do mnie cicho,
dobrze, że nie widzi Zdzicho
Dzisiaj my tu dowodzimy,
więc jak chcemy tak zrobimy.

Już bierzemy gorzki browar,
chłodny z pianką, świetny towar.
Migiem kufel wypijamy,
drugi obok zaś stawiamy

Wiesz co? Mówię. Jak zrobimy?
Gdy na miejsce już dotrzemy
Chałupę szybko wysprzątamy
i zmienimy nasze plany.

Pojedziemy nad jezioro,
tam pijalni piwa sporo.
Może coś tam zapoznamy,
bawią tam też przecież damy.

Wnet kończymy drugie piwo,
Jakiś menel patrzy krzywo.
Od „Kociambrów”* nas wyzywa,
myślę chyba z nas się zgrywa

Jurek ma zaś inne zdanie,
rwie się by mu sprawić lanie.
Tamten dalej gębą kłapie
koleś więc go za łeb łapie.

Już leżymy więc na glebie
Tamten po kieszeni grzebie
krótki z niej wyciąga nóż.
Tego jest za wiele już.

Kopię nogą w jego łapę
prawą ręką daję w japę.
Wnet podjeżdża „WSW”**
są kłopoty myślę znów.

Do gazika nas wpychają
i już na komendę gnają.
Dokumenty im dajemy.
Piwo śmierdzi — zostajemy.

Profos*** bierze nam sznurówki,
pas, portfele i złotówki.
Rankiem musztra na komendzie.
Tak w aresztach bywa wszędzie.

Później ciupa, krzyki, wrzaski.
Nikt nie liczy na oklaski.
Tak skończyło się sprzątanie,
suchym chlebem, twardym spaniem.

Kociambry* —młodzi żołnierze
WSW** — żandarmeria wojskowa.
Profos*** — dowódca aresztu

autor

Okoń

Napisany: 2000-03-27 Dodano: 2020-01-30 12:10:51

Ten wiersz przeczytano 990 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie