Dzień jak co dzień

Otwieram drewnianą szkatułkę,
W środku papierów plik,
Pamiątkowe mydło, gąbka.
Na samym spodzie podpalony list,
i liści czerwonych kiść.
Co tylko tu włożę,
To zapominam.
`Kończy się, i więcej nie zaczyna.`
Nie wiem, co tu robi pióro, ani zdjęcie tego mężczyzny,
Ani ta mała karteczka z napisem „kryzys”,
Kawał życia tu pochowałam,
Na usprawiedliwienie powiem, że (nie) mało tego zostało.
We mnie, (jeszcze) kupa śmieci.
Pozbyć się? Przecież i tak ciągle coś się traci, wszystko kiedyś odleci.

autor

Kiva

Napisany: 2006-12-08 Dodano: 2006-12-08 22:27:10

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie