Dzień, jak co dzień

/wszystkim Paniom z "beja" buziaczki posyłam/

Słonko wzeszło już nad borem,
ptaszki jeszcze wcześniej wstały.
Zadziwiają swym wigorem,
rozśpiewały lasek cały.

Jestem dzisiaj jakaś taka,
pewnie i mąż stracił głowę.
Odszedł sobie bez buziaka,
pozostawił komórkowe.

Gdy już wstanę to wypiję
kawy łyczek, może drugi.
Niech serduszko sobie bije
i odmierza dzionek długi.

Słucham nowych wiadomości,
unosi się zapach kawy.
Nasi dzielni politycy
w dalszym ciągu prą do władzy.

Słonko grubo po zenicie,
mąż powraca do żoneczki.
Aby jutro znów o świcie,
zacząć wszystko z nowej beczki.

Kocham Cię żoneczko miła,
choć burza czy słonko świeci.
Zawsze gdzie by to nie było,
nawet kiedy płaczą dzieci.

autor

wrobel

Dodano: 2012-02-14 12:01:57

Ten wiersz przeczytano 807 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie