Dzień się budzi...

Dzień się znów budzi gorejącą zorzą
wiatr koronkowe w górze chmury plecie
i chociaż zima, bo to przecież styczeń
myśli me fruną jak ptaki ku lecie.

Ku złotym łanom co w ramionach wiatru
z cichym szelestem kładą się pokotem
by już za chwilę jak tancerzy para
znów ruszyć w pląsy wirującym krokiem.

Ku łące jasnej co sytością kwiecia
oczy wciąż moje kolorem zachwyca,
ileż w niej piękna, piękna i prostoty
ileż w niej co dzień radości do życia.

Na skrzydłach ważki nad taflą jeziora
zawisnę w ciszy letniego poranka,
by w leśnym piachu zapachnieć poziomką
i z dłonią dziecka trafić na dno dzbanka.

autor

sael

Dodano: 2007-01-16 08:17:38

Ten wiersz przeczytano 1094 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie