Dzień za dniem...
Jakież to było szczęście; budząc się we
dwoje,
mogła słyszeć słowa, jak mantra powtarzane,
padające z ust ukochanego, kiedy
przytulając,
na dzień dobry mówił: dobrze jest nam
razem.
...
Dzisiejsze poranki porankom są nierówne;
z niepokojem często balansują na granicy
osamotnienia z melancholią, kiedy
indziej
próbują wywołać słodkie uczucie wolności.
Budzenie się ze świadomością bycia samej
w życiu i w łóżku nie napawa optymizmem,
ale kiedy za oknem słychać ptasie
śpiewy,
nasuwa się jedna myśl; żyję, więc
jestem.
autor
_wena_
Dodano: 2019-02-28 12:34:17
Ten wiersz przeczytano 5852 razy
Oddanych głosów: 94
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (124)
Piękny wiersz Weno, z elementami retrospekcji. Puenta
doskonała.
Pozdrawiam :)
Dobrze jak z rana słychać mruczenie
z dwóch gardełek.
Pozdrawiam serdecznie
Brakuje Tobie 19 wierszy do kolejnej stalówki. :)
Miłego popołudnia Wando.
To mógłby być fragment z pamiętnika wdowy.
Przygnębiający jest fakt, że partnera już nie ma. Ale
w życiu „po” małżeństwie też można znaleźć zadowolenie
i przyjemność. Trzeba tylko chcieć.
Pozdrawiam najserdeczniej Wando. :)
I o to chodzi budzisz się żyjesz a każdy dzień jest
inny fajna refleksja .
Grażynko, są też takie rany, które nigdy się na
zagoją, choć z czasem stają się mniej dokuczliwe.
Serdecznie pozdrawiam kolejnych czytelników, dziękując
za wgląd i komentarze :)
Witaj Wandziu, piękny wiersz. To prawda że czas goi
rany ale w sercu i pamięci wspomnienia zostają.
Pozdrawiam ☺️
Witaj Wandziu bardzo mądra refleksja z życia wzięta.
Pozdrawiam serdecznie
samo życie tak niestety bywa
wiem coś na ten temat
serdecznie pozdrawiam
O tak cieszmy się tym, co daje nam los?
Wandeczko, smutna refleksja chwytająca za serce, choć
optymistyczna nuta oplata końcówkę wiersza:)
Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i z uśmiechem, Ola:)
Gdy myśl krąży wokół samotności to życie płynie w
ułomności... pozdrawiam Cię serdecznie -Weno-
piękna poezja
;) pozdrawiam i głosik zostawiam +
bardzo dobra refleksja i celnie zakończona. Życie
ponad wszystko.
Jagódko, doskonale zdaję sobie sprawę, że nie jestem
jedyną kobietą, która nosi po mężu żałobę w sercu.
Dziękuję za wgląd i komentarz :)