dziewięćdziesiąt osiem wiosen

Bóg chyba o mnie zapomniał?
Dłuży się życie nad miarę,
dziewięćdziesiąt osiem wiosen
deptam po ziemi wytrwale.

Cóż zrobić, zmysły przygasłe
władać nad ciałem przestały,
a duch nadal rześki, żwawy
w zielone z życiem się bawi.

Figle płatając bez końca,
zawodzi pamięć bieżąca.
Ja wrzucam wtedy na wsteczną
? ostrą, jak brzytwa, bezpieczną.

Kobiety, cudne kobiety,
te były życia osłodą.
Miałem trzy żony wspaniałe,
niezmiernie wszystkie kochane.

Cóż począć w czas tak beztroski
o kaczkę wciąż proszę siostry,
pampers wstydliwie uwiera.
Łóżko mam za przyjaciela.

Gdy myją ciało anioły,
wciąż działa bezwarunkowy,
pośladków ich sięgam śmiało
? jak to w młodości bywało.

Zbereźnik i stary satyr
z ust pięknych siostrzyczek słyszę.
Bronię się, bezradną miną
? to za demencji przyczyną.

Teorię mam wręcz spiskową,
że wśród tak licznych powołań,
mój wymarsz wciąż odroczony,
spór w niebie toczą trzy żony.

Duszyczki niewiast zaciekłe,
przy której me życie wieczne,
Pan Bóg ma problem niemały,
cierpliwie studząc zapały.

Nie dziwcie się proszę rytmowi, dziadek wszak wiekowy;)

autor

TeniaBrass

Napisany: 2010-09-20 Dodano: 2010-09-28 15:24:51

Ten wiersz przeczytano 1152 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie