Dziś, jutro, kiedyś...

Poruszający wiersz. Choć są nowi, nie zapominamy o
tych co odeszli.
Pozdrawiam serdecznie :)

Przepięknie i refleksyjnie, pozdrawiam :)

Oni żyją w tych wierszach Filutku
Pozdrawiam :)

Niech odpoczywają w pokoju (*)

Masz rację, nie ważne jak były te wiersze pisane,
ważne że byli z nami, szkoda, że ich nie ma, ale
zostali w naszej pamięci, wiersze też, zawsze można do
nich zajrzeć, dobrze, że o nich przypominasz, to
bardzo przykre, że tak wiele osób ostatnio odeszło:(
Pozdrawiam Filutku.

Poruszający wiersz. Ważne jest dziś..może jutro?
Pozdrawiam.

Twój wiersz poruszył mnie do głębi, tak jak za każdym
razem gdy ktoś opuszczał nas na zawsze, by w niebie
pisać swoje wiersze... Wciąż pamiętam każdą z tych
osób, niech spoczywają w pokoju.

Miałam okazję poznać ich wiersze i niech zostaną w
naszej pamięci autorzy...Pozdrawiam Filutku.

@Ziu-ko, Socha miał na imię Andrzej, a Olę wpisałem do
wspomnień.
Dziękuję za piękny wiersz, to już trzeci w
komentarzach, cieszę się, że myślimy o naszych
zmarłych.

Też napisałam wiersz ku Ich pamięci, niedawno odeszła
jeszcze Ola...
Ulotność życia



Szarpiemy się,
szamoczemy chcąc zatrzeć ślady
nieciekawego wczoraj.
Żyjemy, tak jak chcemy - wiosłując w łupinkach.

Nie pamiętamy, ze jesteśmy łatwopalni.

Tylko czasami bezsenna nocą,
tłuką się myśli
...o bliskości Boga,
o tych co odeszli; Wiktorze, Celinie.
Wczoraj,
zapłakanym czerwcowym porankiem
-Socha.
/gdy po chmurach wędruję w białej mgle na boso/
słowa z jego pożegnalnego wiersza.

Nawet nie znałam jego imienia,
ale kochałam go czytać...


W odcieniu szarego błękitu,
wiatr w konarach sonet układa.

Pozdrawiam :)

Mieliśmy okazję poznać ich bliżej i to jest największa
wartość jaka mogliśmy od nich dostać... najlepiej ich
uhonorujemy gdy będziemy o nich wspominać w swoich
wierszach, tak jak Ty to zrobiłeś, pozdrawiam
serdecznie

Byłam, ale jestem ponownie, żeby przeczytać
przepiękne, wzruszające wiersze Niezgody i Arka...

...niosący światło

A po nas pozostaną te karty zapisane
i słowa w nich ukryte, jak maki w łanie zboża
i myśli, które wiatry zaniosą w lotnych piórach
w rejony, gdzie w mróz srogi układa szale zorza.

A po nas pozostanie, ta nuta w rytmach skryta,
gdzie rymy układają lirykę w kształtne harfy,
niesione świetlnym łączem w domostwa ciepłe progi ,
by złożyć je w wersety poezji miękkie szarfy.


pozdrawiam:))

no właśnie, czy te wiersze, które po nas zostaną, są
ważne? Czy my byliśmy/jesteśmy ważni? Nie. A jeśli
wiersze też nie? To przerażająco smutne. Po co było je
pisać.

Arek, jesteś Wielki.
Dziękuję za ten komentarz.