Dzisiejsza Wieża Babel

Dzisiaj czuję w moim sercu
gwiazd drżenie, mgłą zasnute,
a wszystkie myśli potargane
i takie szare, jak duszy smutek

Jeżeli nadzieja, wiara zgaśnie
gdy Wieża Babel ją pochłonie,
jaka pochodnia drogę rozświetli,
co się z miłością serca stanie?

Kto poda przyjazne dłonie,
w szponach lat uciekających?
Kto przeprowadzi przez mroki,
kto doda otuchy cierpiącym?

Gdy zło się skrada, jak złodziej
w pożądaniu, rozkoszy ciała,
lodowacieją serca „wyzwolone”
a dusze nagie wiatr odsłania.

Miłość zbladła w tym „Nowym”
na pobocze drogi spychana.
Goły seks, jak róża bez kolców
kwitnie bezwstydna i wyuzdana.

Gdzie miejsce na niewinność,
doznanie uczuć duszy piękna
w tej olbrzymiej Wieży Babel,
która już, aż do Nieba sięga?

Myśli rozczesać jest trudno,
ale jeszcze nadzieje mam cichą,
że, mury runą, runą, jak dawniej
a róże czystej miłości zakwitną

autor

ESTERA60

Dodano: 2007-10-29 13:25:17

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie