Dziwny los

Siedem lat do bani jak nasz rząd
Ktoś powie „Ale skąd”, lecz to co było to jakiś błąd
Sąd tu nie potrzebny – zbędne też są słowa
Bo gdy rządzi serce, to przestaje pracować głowa
Od nowa czas coś zacząć o przeszłości też pamiętać
Córka jest niewinna i zabawą wciąż zajęta
Ze mną – klocki, lalki i kolejka Piko
Wciąż słyszę jak Milenka za totalne friko
Przylatuje do mnie do pokoju i budzi mnie
Zadając pytanie „Tatusiu, pobawisz ze mną się?”
Gdzie te chwile, gdzie te wszystkie momenty?
Przecież nie byłem aż tak życiem zajęty
By nie pamiętać o Mili, bo w każdej chwili
Jak ojciec z córeczką będziemy razem żyli

Jest Milenka, moje ośmioletnie szczęście
Które ze mną zawsze na bank będzie
Ale że wzięcie mam wśród dam, to sam
Nie chcę być i w poszukiwaniach trwam
Gnam tam gdzie raj – tam gdzie ona żyje
Kto taki? Nie ważne. W sercu ją kryję
Bo nie istotne jej imię, nie istotne kim jest
Grunt, że my oboje już zaczynamy bicie serc
Słyszeć – uczucie jest nasze, trochę prywatności
Zatem nic o nas dzisiaj, czy w dalszej przyszłości
Trochę enigmatyczności – cisza w eterze
Koniec ekshibicjonizmu, bo ludziom nie wierzę

autor

Dziadek Euzebiusz

Napisany: 2018-09-01 Dodano: 2018-09-01 09:52:03

Ten wiersz przeczytano 377 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie