Eden

Wiartu szum
Rzeki blask
Przepięknych saren tłum
Pękających pod stopami gałęzi trzask

Słoneczników woń
Piękniejsza od wszystkich perfum
Morskiej piany toń
W której pragnienie zapragnął ugasić knur

Nie znałem tego miejsca przedtem
Istniało w wyobraźni, tak
Zawsze myślałem, że za zakrętem
Wszystkiego będzie już brak

Wrócą brukowane ulice
Hałas powozów
Znów zaczną krzyżować się przecznice
Tylko po co? Skoro nie będę mógł już dotknąć jej włosów

Gdy szept zamieni się w krzyk
Uścisk w cios
Śmiech w ryk
A harmonia w chaos

Gdzie nie będzie już miejsca na miłość
Gdzie zostaną spalone wszystkie mosty
Zamiast tego zostanie jedynie złość
A pola pszenicy porosną chwasty

A Pan widząc, że były dobre pobłogosławi je
I odezwie się w te słowy
»Dobrze żeście uczynili. Idźcie i więcej nie grzeszcie«
A oni odejdą i udadzą się na łowy

Zamkną Eden
Zapomną jedynie kluczy. Dwóch, małych. Jeden
Mniejszy, pyzaty. Drugi długi i chudy
Jeden pożądanie, a drugi miłość

autor

plumkacz

Napisany: 2018-06-05 Dodano: 2018-06-05 13:18:07

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie