efekt: dobra miłość (- wzajemna...)

dedykacja jest integralną częscią wiersza

dedykuję: Wam.


Na kanwie starego wiersza "Miłość i Grom" z dnia 7. 04. 1991 r.

Dedykacja jest w pełni otwarta - choc wierszyk pisałem z myślą o pewnej uroczej "lodziareczce" ze Słonego Migdała, w ktorym zatrudnila się na okres wakacyjny i letni. ( W rzeczywistoco to jest mloda, mądra - i chyba dla kazdego - piękna kobieta.) (- zatrudniona na okres letni.) - Może włąsnie dlatego z myślą o niej, ze studiuje pedagogikę - i że taką jak w wierszyku dla niej chcialem dać dedykację.



Jest efekt - jakiś... – z zachwytu.

Piszę, aby tę myśl prostą...
- zatrzymać – na kartce zeszytu

- aby... (- "słowo – ciałem się stało...")

- Wypełnione... (- dobrą i mądrą...) (- i piękną.)

(- tą miłosną... - Jej... - w niej - Dojrzałością.)


Piszę – by otworzyć oczy...
(na "świat zwierząt"...) - skąd wyrasta
- z duchem - ciało... (piękne) - jak motyl

i miłość! - co spadła...
jak Gwiazda



Piszę, aby piękne chwile...
(piękne, mądre...) - dzięki Tobie
- dały... - brzemię... (echo miłe)

(- gdy kto... – miłość (- Jej...) – wyzna...)
- przed Bogiem.



4. 08. 2021 r.




Michale! - komentarz Twój?.. - nie ukrywam: beznadziejność i głupota miłosna autora są nie do zaprzeczenia.

Jednak: od 1991 r. ociupinę dojrzałem: wtedy- gdy zanotowalem myśl - 7. 04. w 1991 r. - wiedziałem już, ze "moja" prawdziwie przeze mnie - ukochana - (niestety) (i na szczęscie) - będzie slubowała swojemu wybankowi, a on - jej.

Z jednej strony - widzialem, ze nic sensownego jej nie mogę ( a moze nie powinienem) - i chyba nie potrafię zapewnic i - "zaproponować" - wiec - ( w tamtym wierszu) słowa:

"Piszę, aby piękne chwile*
którem przezył dzięki Tobie
- dały - brzemię... (- echo miłe)
- gdy mu - miłość - wyznasz...
- przed Bogiem."

* - te "piękne chwile" o których myślę - to czas milosci, który - dając mi nadzieję - takze sam w sobie - przez zakochanie - byl piękny ( a mi - takze bardzo pomocny, bo w trudnej dla mnie rzeczywistosci - dzieki miłosci - latwiej było mi żyć.)

Tak więc - kochając prawdziwie - powinienem Jej i Jemy - powinienem zyczyć miłosci wzajemnej - i w wylącznosci szczęsliwej...
- ale - z uwagi na moje trudne uwikałnia i cechy osobowosciowe - nie potrafiłem wyzbyć się swojej miłosci - funkcjonującej jako pragnienia własne - i dla siebie

W tak ubieranem życzeniu - jest wątek - silny, (ale - niewyłaczny i gubiący się we mnie) - aby Jej (- jemu) - miłość spełniła się wszelkimi pięknymi owocami małżeństwa. - Jednak - osobiście - nie chcę wierzyć w Jej miłośc do niego - choc powinienem w Jej milość uwierzyc - i jej milosci - takiej szczęsliwej milosci - zyczyć (jak zreszta i Jemu - takze)
Jest we mnie takze - zazdrosc - i poczucie swojej dla niej - bezradnosci i bezperspektywicznosci mojego uwikłanego i wiklającego zakochania.

więc - linia wiersza (która ostatecznie zwycięża lub jest jednoczesna i bardzo silna):
że...
- Ona kochac powinna mnie. - Pojawia się myśl... (- że zagrzmiec powinno) - niebo - podczas jej slubowania, bo nie będzie to slubowanie dla mnie - i ze mną. - Więc...

linia wiersza (jakoś tak):

"Piszę, aby piekne chwile,
którem przeżył (...) - dzięki Tobie
- by - Grom - dały. ("echo miłe")*

(gdy mu milosc - wyznasz - przed Bogiem)."

* - to "miłe" (echo) - miało być dla mnie powierdzeniem - tego, czego bardzo pragnąlem - jej milosci - adresowanej do mnie.

i... - zagrzmiało! (- Niebo) - podczas slubowania ukochanej
(- czekalem na to... - choc usilowalem taką myśl - czekająca - odpędzać...) (zagrzmi? - nie zagrzmi?)

Było burzowo...

- i - grom!!! - (niespodziwewany) (i upragniony) (- i przeciez - takze - niechciany... - przez kogokolwiek) - Przerażający... - zabrzmiał, jak stzelający z ogromną sila i z trzaskiem - bicz. (- tak zagrzmialo Niebo) - że - z wielu powodow (z powodutago gromu) - przeraziłem sie... - (takze samego siebie - i - jakiejs sprawczej i przerażającej potegi mojej w milosci - nikczemnosci wlasnej.) (I) pragnąlem w duchu - aby ten grom mogl nie zagrzmiec - i - w jakis sposob - bylem przekonany i przrazony - ze ten grom - ja wywolalem, sprowokowalem, i - ze stało się: niestety! - był! - niestety - był ten straszny grom. - ku przrazeniu - i przestraszeniu - zaisniał.

Z uroczystosci weselnej - wyszedlem - przed wlasciwym jej rozpoczęciem - zanim jeszcz Mloda Para - przyjechala do weselnikow - powracając ze slubnych zdjęc. - Emocjonalnie nie wytrzymałem... - i pogubiony bylem - i poplątany calkowicie. - I ( po cichych ale stanowczych spięciach z moją zoną - nie wiedząc, co dalej...) - wyszedlem...

Tak więc - pomny tamtego doswiadczenia - i swiadomy swoich sklonnosci do zakochania - (takze w wyniku pięknej i dojrzalem mądrosci - obiektu mojego "dostrzegania" - w czasie aktualnym - moim czasie - 66ciolatka - i - jej - mlodej - na szczescie - cudownej i bardzo mądrej dziewczyny) - taki wiersz - bardzo zblizony do pierwszego - powstałego w 1991 r.
ale - (takze) - zdecydowana i prawdziwa -i ... - to jest wazne: dedykacja - "WAM".

1. (jednostkowa) - "Wam" - czyli - Jej - i kazdmu jej Wybrankowi - czyli takze - Jemu (krorzy stawac będa przed Oltarzem)

2. - i dedykacja - "Wam" - jako odnosząca się do wszystkich - jakichkolwiek, które i ktorzy przed Oltarzem stawały i stawać będa - kiedykolwiek.

No i życzenie - aby ciężary - obowiązki malżenskie - były pięknym brzemieniem niesionej w malżeństwie milosci i aby takim pięknym brzemieniem owocowały

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2016-08-06 Dodano: 2021-08-04 17:02:26

Ten wiersz przeczytano 792 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie