ego*

"rozrzucane po livingu słońce
wlewa ociekające pomarańczami światła
czarny stolik przy którym siedzę
denerwuje swoją chybotliwością
jestem cała w zakamarku oczekiwania
jak zwykle patrzy we mnie niepewnie
naćpana jak wibrujący atom helu
nie zdający sobie sprawy
ze swojej szczególnej pozycji
w hierarchicznej sadze atomowej Mendelejewa
wdychając mój tlen opowiada o ciągłym niespełnieniu
pomyślałam wiec że lepiej się upić i pożegnać
z tym romantycznym kryminałem
ociekającym literami niemoralności
niż trzeźwo dojść do końca powieści
gdzie brak napisu koniec bo ona dzika
ciągle będzie poruszała się w mojej głowie
jak gdyby nic się nie stało
jakby wcale nie zabiła we mnie normalności
a przecież sznur i nóż w jednej spały historii"

autor

N!KA

Napisany: 2011-02-20 Dodano: 2011-02-20 17:16:05

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie