Elegia

Idę i widzę gruzy spopielałe.
Myslę jakie były dawniej wspaniałe,
kiedy je z miłosci budowano
i echo radości w nich rozbrzmiewało

Zatrzymuję się. Do ręki papier spalony
biorę i oglądam. Czytam z niego, choć krwią jest splamiony,
wersy wiersza lub pieśni przez żołnierza napisane.
I choć przerywane, zszarzałe, splamione i podpalone - dalej zrozumiałe.

Czytam: "Chociaż zginę to się odrodzę..."
Dalej krople krwi. Do następnego wersu przechodzę:
"I będę krzyczał: Wiktoria! I niech będzie pochwalony..."
A koniec przez ogień jest strawiony.

Czytam dalej: "Wróć mi życie, pomóż w walce,
do ciężkiej, śmiertelnej broni przyzwyczaj palce.
By już się więcej nie wachały
tylko śmiało, za lepki od krwi i zimny od stali, spust pociągały..."

Reszta sercem żołnierza zalana, trochę popalona.
Ale dolna część kartki, niby cudem ocalona
głosi słowa dumne i wyniosłe:
"Chociaż zginę, to powrócę w wolności czynu i w wielkim słowie".

autor

Karola88j

Napisany: 2004-03-26 Dodano: 2007-09-16 17:49:10

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie