Elegie (I)

Przejdźmy raz jeszcze idealną drogą
Wśród idealnych drzew parkowych, ławek
Zasiądźmy znowu nad łabędzim stawem
i poprzez siebie patrzmy na tę błogość

Na idealnie wpasowane w ziemię
Podeszwy butów, czubki parasoli.
W igiełki światła drążące powoli
Maleńki wentyl: oka zagłębienie.

W strop nieba, który w górę odlatuje
gdy się rozpękły kolumny zegarów
Nie ma balastu. Leci ptasim piórkiem

Wróćmy w ten świat, który nie istnieje
Dziurką od klucza szeroko otwartą
W drzwiach za tym wierszem, o których nikt nie wie

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-11-13 23:35:15

Ten wiersz przeczytano 692 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie