epitafium dla wędrowca (VI)

eee tam;
nie dasz się :)

Asie! - Twoja odpowiedź nie jest budująca.
Pzdr.:)

zacny Wiktorze
dziękuję za szczerość
i ze szczerością odpowiem:
nie piszę dla wszystkich, ale tylko dla tych, których
życie zmusiło do myślenia

Halinko
może dobre życie jest lepsze od dobrej poezji?

Anno
spróbuj kiedyś kawy z deszczem;
pewnie nigdy nie piłaś, ale kiedy się napijesz, nie
zapomnisz jej do końca życia; taka kawa ma magiczną
moc ;)

serdecznie Wam dziękuję i pozdrawiam :)

Kawa z deszczem mnie zatrzymala
Pozdrawiam:)

kawa z deszczem, czarne klawisze rozmowy- to chyba o
samotności.

Asie! - leniwy jestem potwornie ( to nie chwalenie sę,
tylk konstatacja) ale - poopr€buję wgryżcsię w Twoje
wiersze,Epitafium twoje - przytoczone przez Ci_szę
zainteresowało mnie.Intelektem nie grzeszę, ale...
-może mi się uda...
Pozdro:)

Wiesz, znam wszystkie Twoje epitafia dla wędrowca,
czesto do nich wracam, to piekne, głębokie wiersze.

Polecam czytelnikom, ktorzy tu przyjdą, przeczytać po
kolei wszystkie.
Pierwsze znam na pamięć, jakies mi bardzo bliskie,
drugie prawie, ale pamiętam wszystkie.

Wędrowiec jest chyba zaprzyjaźniony z samotnością.
_____________________________
epitafium dla wędrowca I

nie przywiązuj się do mnie bo przecież nie warto
kosić niebo by lepiej było widać gwiazdy
spadające z życzeniem które ścisza słowa
wysuszone jak kwiaty z tamtych łąk
za miastem

śmierć się bawi przy drodze
z nadzieją na miłość
odkleja rzeczywistość od marzeń
dla cieni
spina z ziemią na której wyrosły milcząco
kolory zdarte kształtom
zaklętym w kamienie
_________________________
ps. Do Wiktora Bulskiego - myślę, ze dla nikogo nie
jest za wysoko, tylko troszkę dłużej trzeba się
zatrzymać.
__________________________________

Dobranoc Jurku

To nie moja intelektualnopoetycka półka. - Dla mnie -
za wysoko.
Pozdrawiam serdecznie:)