l espoir fragile*

…z cyklu „paryskie dachy”…

w Rzymie albo nigdzie to było…
był sobie z jedwabną mojrą kruk biały…
monotonnie i smutno mu się żyło
bo wiedział, że łudzi się w nadziejach swych małych
zawodzi w oczekiwaniach kruchych i niestałych…
wierzył, że póki litość gra na skrzypcach głęboko w bieli
to nad białymi krukami czuwa demon anieli
pasja pełna miraży
do mlecznego szaleństwa doprowadziła
litość swe skrzypce zgubiła…

wszelka nadzieja umarła
kruk wykrzyknął w niebiańskie biele:
ochroń mnie – białego karła –
skrzydłami swymi śnieżny aniele!

i stało się harakiri…

* z fr. krucha nadzieja

autor

Alicja Sztuka

Dodano: 2008-06-25 00:39:34

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie