Euhemeryzm (fragment prozy)

Struktura społeczeństwa stoi nade mną i poniżej mnie. Jest czymś najtrudniejszym do zniszczenia, a jednocześnie najsłabszą rzeczą, jaka istnieje.
Dylan Klebold


I. Liczydiablęta

Późne popołudnie. Ciągle boli w krzyżu. Łupie. I kark. Jakbym zderzyła się z walcem o napędzie śrubowym; przeklęty, sowiecki pojazd marki ZIŁ wgniótł mnie w glebę, sprawił, że stałam się żeńską wersją Josepha Merricka, potworopodobnym zwierzęciem.
Pierwszy i ostatni raz spałam na szezlongu. Wiatr, gorączka, śnieżyca i jeszcze ten przeklęty histeryk… Pić, Jezu, pić, zalać przeziębienie sokiem jabłkowym ,,z prądem”. Może dorzucę tabletkę musującą z witaminą C.
Wirus ,,policyjny” zablokował Florowi komputer i dzwoni do mnie, dzieciuch, w środku nocy, niemalże z płaczem, że nie wie co zrobić, nie zamierza płacić hakerom trzystu pięćdziesięciu złotych, nawet grosza nie da, że miał dwa antywirusy, a chyba nawet trzy, że ściągnął całe darmowe oprogramowanie antywirusowe świata, a mimo wszystko komp mu padł, został zajęty przez malware i ręce biedakowi drżą; ma galopującą nerwicę, lapek to jego okno na świat. Płakał, jak Boga kocham – beczał niczym przedszkolak.
Trzydziestopięcioletni brzdąc. Satyra w krótkich majteczkach. Śmiać się, płakać?
Niektórym nie dane jest dorosnąć, doznali łaski wiecznego szczeniactwa. Do końca pozostaną radośnie śmieszni, pocieszni przygłupi. Smarkaterie, żłobkowicze, abiturienci uniwersytetów minus pierwszego wieku. Niemowlęta pod krawatami, duchowo ledwie odrośli od ziemi. Wczoraj wypowiedzieli pierwsze słowo, dziś rozpoczynają pracę w korporacjach, imprezują. Dla nich nie ma jutra. Neo punk rock, ,,no future”. Życie trwa od jednego koncertu do drugiego. Melanż, wypłakiwanie się w telefon, gdy coś się schrzani, kupi przeterminowane mleko, przypali makaron.
Ech, Florek… Beze mnie i matki zdechłbyś jak ruda mysz. Twoje królestwo nie jest z tego świata, nie przystajesz.
Obraz namalowany poza ramami, człowiek wymykający się wszelkim schematom. Dureń, mędrzec, bezbożny pomyleniec, guru niezałożonej sekty. Zapakować cię do pudełka i wrzucić do króliczej nory, na drugą stronę lustra.
Wracaj do świata bajek, mały, półślepy dziwolążku, tu nie masz czego szukać. Rzeczywistość to zbyt trudna gra, rozpaczliwie próbujesz opanować reguły. Poddajesz się co krok. I znowu gonisz za nieznanym, kluczysz. Nigdy nie będziesz normalny. Jeszcze tego nie załapałeś. Miną lata, nim dotrze do ciebie, jak bardzo się różnisz od szarych Kowalskich i Nowaków. Powiesisz się minutę później. Prawda cię wyzwoli. Odfruniesz.

II. Kolejny rozdzialik o głupawym tytule

Ciemno. Gorączka. Wietrzysko robi demolkę w sadku. Zamykam oczy. Jakiś dziwny dźwięk za oknem. Nieprzyjemny. Wyobrażam sobie dwóch szamanów, starych, wykonanych z kryształu Indian tańczących między jabłonkami. Są ubrani w plastikowo – metalowe kostiumy, na głowach mają pióropusze z parzydełkami. Chocholi taniec, ocieranie się o siebie. O drzewa. Para wiekowych Szoszonów odprawia rytuał ku czci równie szklanego Manitou. Brrr…

autor

Florian Konrad

Napisany: 2017-04-02 Dodano: 2017-04-02 00:03:40

Ten wiersz przeczytano 1474 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Dla dzieci Okazje Dzień Dziadka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie