Ewa
Unosiła się nad ziemią
(taka była wtedy Ewa)
rozkładała skrzydła ptakom
kołysała do snu drzewa
okrywała aureolą
najskromniejszych rzeczy przydział
przywracała równowagę
ale tak by nikt nie widział
rozmawiała z wiatrem w polu
żniwną porą i w zasiewy
przeliczała zimą gwiazdy
dziś brakuje mi tej Ewy.
autor
anna
Dodano: 2020-09-03 13:29:04
Ten wiersz przeczytano 2412 razy
Oddanych głosów: 60
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (51)
Każdy z nas jakieś takie odczucie ma że kogoś nam
brakuje.
Dobry wiersz.
Pięknie Anno:)
podoba się
miłego dnia :)
-:) uśmiecham się do tej treści, bo pamiętam komentarz
pod wierszem "Adam"
Jaki powinien być człowiek?
Jak Adam i Ewa.
Porównanie w punkt - jeśli chodzi o ten i tamten
wiersz, Anno.
Mnie się podoba!
Pozdrowienia i miłego weekendu!
mi też ale tak dziś daleko do raju
"Unosiła się nad ziemią..." - ten wers mówi wszystko o
Ewie...
Ujutno u Ciebie...
Kiedyś życie było inne, to i Ewy były bardziej
romantyczne, dziś świat stał się bardziej przyziemny.
Piękny wiersz!
Miłego dnia :)
Wymownie. Bardzo mi się podoba :)
Eterycznie i pięknie o Ewie...
Pozdrawiam:)
Podoba się bardzo, przeca my kobiety to takie
Ewunie))) Pozdrawiam aniu.
Dzisiaj Ewa nazywa się Ewek, a Adam, Adama. Czy ktoś
te szaleństwo zatrzyma? Pozdrawiam, Anno.
pięknie napisany wiersz ...
Dziękujemy za życzenia ...
Piękny wiersz. Życie nigdy na nas nie czeka. Możemy
tylko biec przed siebie i tęsknić za przeszłością.
Pozdrawiam :)
Ciekawy wiersz.