Ewolucyjna rewolucja

Mały P. odszedł

Mały P.:
Dlaczego postanowiłaś umrzeć?
Czyż źle Ci było?
Duszę mą karmiłaś myślą ulotną,
W słowo kształtowałaś,
Szeptałaś…

Muza:
Szeptałam…

Mały P.:
Tak! I zostawiasz mnie samemu sobie!
Niewdzięczna istoto!
Nie materio, lecz marzenie,
Równie ulotne co myśli.

Muza:
Z Bogiem umarłam.

Mały P.:
Z Bogiem…z Bogiem mam do pomówienia.
A Ciebie nie mam, nie miałem,
Ty mnie miałaś a teraz żal.

Muza:
Żal…

Mały P.:
Traktuj moje słowa jak refren,
Którego całość przysporzy mnie samemu,
A może Tobie nawet.

Muza:
Czego?

Mały P.:
Racjonalizmu. Dowodów. Materii.
Nie istniejesz. Nie istniałaś.
Więc umrzeć nie możesz.

Muza:
Nie mogę…

Mały P.:
Już nie jestem tym, kim dawniej,
Już nie uzależnisz mnie od siebie.
Zamiana…tego jedynie potrzebuję!

Muza:
Więc się zmień.

Mały P.:
Z jaką czułością wypowiadasz te słowa,
Jak wiele emocji w nie wkładasz,
Jak bardzo mnie uderzają
Swym niesamowitym ładunkiem uczuć,
Jak bardzo Twoje wypowiedzi są rozwinięte,
Jak wiele można z nich wyczytać…
Przerażasz mnie.

Muza:
Jestem częścią Ciebie.

Mały P.:
Tym bardziej mnie przerażasz.
Muszę się zmienić…od zaraz.

Muza:
Ale kochasz mnie nadal?
Uczucia i emocje
I wiatr i krople deszczu
Tańczące w Twoim talencie?
We mnie samej?

Duży R.:
Już nie.

autor

Archangel

Napisany: 2010-04-24 Dodano: 2010-04-24 20:41:55

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie