F60. 2

Proszę pana...
Proszę mnie wysłuchać!
Widzi pan tego człowieka na scenie?
Jak to możliwe, że nie zdradza go mimika, kiedy kłamie? - pytam policjanta.
Kontynuuję:
- Wygląda na zdezorientowanego, proszę pana. Ale to, co robi, nie zgadza się z jego portretem wiktymologicznym.
Proszę patrzeć dalej...
Wskazuję palcem na środek ciężkości manekina.
Policjant przymyka oczy.
- Tu nie ma nic, proszę pana. Tu jest plan nie uwzględniający uczuć innych ludzi.
To robot napędzający machinę społeczeństwa.
Nie pozna go pan, ale on pozna pana. Będzie wiedział, gdzie uderzyć.
Kojarzy pan Lucyfera - niosącego światło?
Zna pan hipnotyzm, który pociąga za sobą tłumy jak ludzi z III Rzeszy?
Człowieka bez serca?
Wybitnego stratega, wyróżniającego się władcę, słynnego kucharza, nieomylnego polityka i wiecznie opanowanego chirurga?
Czy widział pan moją mamę?
Czy widział pan mojego chłopca?
Czy widział pan wyjątkowość tych postaci?
- Pani Kingo, nic na to pani nie poradzi. Proszę mi zaufać. Zajmujemy się tylko mordercami - odpowiada lakonicznie.
- Ale...
- Nie da się wyeliminować źródła, czasami nie da się nawet z nim walczyć. Proszę to zaakceptować.
- W takim razie, dlaczego obwiniamy fantazję, a nie człowieka?
- Wie pani, ludzie nie chcą akceptować swojej złej strony mocy. Do widzenia.
Zamknął oczy do końca, a na twarzy manekina pojawił się uśmiech.
Zniknął.

Z cyklu "Psychopatologie"

autor

K_a

Napisany: 2021-03-16 Dodano: 2021-03-16 11:10:01

Ten wiersz przeczytano 2060 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Obrazkowy Klimat Ironiczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie