Fala nienawiści

Zatoka, w której zawsze słońce wychodzi po burzy
Tam gdzie bez odpoczynku płomień się żarzy
Minimalnie w zdradzie się zanurzy
O powrocie jednak nieustannie marzy

Nikt go nie ugasi, ale owszem ponagli...
Są Ci za i przeciw, jak to w życiu
Wiele krytyki tych, którzy przeznaczenia nie odgadli
I tak trwają, w sztuczności, w ukryciu

Zamalować wszystkie negatywy, każdy najdrobniejszy ubytek
Być idealnym w monotonnych świata kolorach
Przyklejony, zestarzały uśmiech, to jedyny ich dobytek
Plączą się i włóczą, po nocnych ulic zmorach

Ktoś potrzebował pomocnej dłoni, do serca głośno pukał
Czekał długo na otwarcie tych radosnych bram
Po chwili ktoś podszedł do drzwi i z żałością wydukał
Okruszka tego co chcecie nie mam ani gram!

Oddalić się, i poddać? Uciec obojętnie?
Na uboczu przyglądać się zwątpieniu?
Nie...lecz dzielić się dobrocią chętnie...
Pomagać w każdym najpiękniejszym pragnieniu!

Podjąć walkę ze sobą, ze swymi słabościami
Wymienić części z choćby jedną kroplą kwaśnej łzy
Nie chodzić ciemnymi zaułkami
Posadzić na własnej drodze, różnobarwne bzy

To niewinni, nieświadomi postawili przeszkód mury
I to oni topią się w błocie bezradności
Nad nimi zawsze będą kłębiaste chmury
Dopóki na pierwszym miejscu nie postawią miłości!

Spoglądam na największe drzewo, nie widząc końca
Idę przez tunel życia, nie mogą znaleźć jasnego blasku
W Antarktydzie chłodu i nienawiści szukam słońca
Daremnie chcę ciszy! W przerażającym hałasie i wrzasku!

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-06-24 Dodano: 2006-06-24 00:01:23

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie