Familoki

Po przeczytaniu tego wiersza przypomniała mi się
piosenka;"Pyk, pyk, pyk z fajeczki, dość, dość,
gołąbeczki, fajeczka, ogródeczek, ławeczka
gołąbeczek". Tak, te stare, wiekowe familoki. Dobry
wiersz, wspomnienia.

wspaniale pokazany obraz śląskich familokow który
niestety idzie w zapomnienie .Gdzie się podziały domy
z czerwonej cegły okna pyszniące się bielutkimi
firankami ławeczki przed domem na których siadali
starzyki żeby porozprowiać ło grubie i gołymbiach .Och
niejednemu z nich łezka zakręciła by się w oku

Jest jakaś wyjątkowa prawda w tym wierszu.
I spokój.
I wyjątkowa atmosfera spotkania z historią.
Ale są i haniebne błędy, które trzeba poprawić; zaimki
rzeczowne - groch z kapustą (np.: "na zmiany, które
ich otaczają.").
Doskonały minimalizm wypowiedzi, pochwalam to -
wybijający się wierz.
Po poprawieniu będzie perełka.

Znam te opisane sytuacje tylko z opowieści rodziny
mieszkającej na Śląsku i z filmów. Świetny wiersz.
Pozdrawiam

oto prawdziwy Śląsk..tamtych czasów....brawo....

"W piwnicach zamknięte,
słoje dramatów wojennych
na strychach suszą
się wspomnienia." świetny obraz z tamtych lat a czasem
nadal aktualny :-)

Witaj! Interesujące metafory. :)

familoki,kiedyś tetniło w nich życie, dzisiaj smutek z
nich wygląda :)

Okna pomalowane na czerwono, a w oddali- malutka
szopka, gdzie są króliki. A strychy to przeogromna
składnica rodzinnych pamiątek. Serdecznie pozdrawiam.

Brawo.Dobry wiersz.

witaj, ładny wiersz,ciekawe metafory.
"oczami szyb patrzą smutne familoki".
wiersz trafia i urzeka. pozdrawiam.