Feldfeblik (kolejny fragm. prozy)

chyba zabawny, ocieńcie sami

IV. Objaw rodzinny

Babci zmarło się w sto dziewiątej wiośnie życia. Serio, nie mam najmniejszego powodu, by ci kłamać, iluzoryczny czytelniku myśli, odbiorco - zwidzie.
Tak więc w końcu, bo ileż do diaska można zmagać się z nieuleczalnym choróbskiem o nazwie starość?
Wreszcie odeszła. Takim to dobrze. Umarli nic nie wiedzą - jako rzecze pismo. Cud, miód, malina tak zapaść się - dosłownie - pod ziemię.
Pogrzeb jak pogrzeb, co tu dużo gadać, nic szczególnego. Stypa również. Pomijając fakt, że rozebrałem się. Poza wylaniem sobie zupy na głowę - zachowałem się jak na grzecznego wnusia przystało. Godnie pożegnałem babunię.

Pojechałem w dobrej wierze. Potem był fajfus. Kolejna odsłona mego konfliktu z ojcem. Kłótnia za kłótnią, z małymi przerwami na odsapnięcie. O cokolwiek, nie zamiecioną podłogę, tycią pajęczynkę w kącie łazienki, o za duże, jego zdaniem, zużycie prądu.
Domowe infernum, dwa uparte diabły podrzucające do pieca. Bezustanne przepychanki słowne, podsycanie. Eskalowanie. Podjudzanie. Wreszcie - negliż.
Bliższa i dalsza familia za stołem. Jedzą, piją, lulek nie jarają. Tańców i hulanek - też brak. Grobowa (sic!) atmosfera. Ja - na potężnym kacu. Ledwie mogę utrzymać się w pozycji pionowej. Nie ma mowy o przełknięciu czegokolwiek. Florek poległy w walce z trzeźwością.
Nad dymiącą czachą krążą pancerniki, tankowce, bombowce. Kiwam się średnio przytomny na krześle. Skronie jak z waty. Mówię staremu, by się zbierał.
- Zlituj się, człowieku, odwieź mnie na chatę. Już dość się nasiedziałeś, starczy. Miejże umiar, wszystkiego i tak nie zjesz, choćbyś nie wiem jak się starał. Skończ cyrkować - mruczę półgębkiem.
A on odburkuje twardo - że nie. Z czystej złośliwości. Biedna, skatowana istotka ma siedzieć do końca trupiej imprezy. Bo tak.
Wtedy mnie łupnęło. Na całego. A jak włączy się furia, do głosu dojdzie podczaszkowy wariat, jak przestawię się na tryb ,,ultra czub" - nie ma zmiłuj. Jednoosobowy Armageddon.
Wstałem i - na oczach oniemiałych stypowiczów wychlustałem na włosy talerz - bodajże - ogórkowej.
- Gijizibaarwiznow - bełkotałem rozpinając spodnie. Bliższym i dalszym krewnym, ciotkom, pociotkom, wujkom - opadły szczęki. Wręcz dało się słyszeć łup! - o podłogę.
Chwilę potem nastała kamienna cisza. Przerwano dyskusje o Unii Europejskiej, nielegalnych imigrantach, Syrii, Etiopii i Kazachstanie. Grobowa (sic!) powaga. Potępienie w oczach krewniaków. Dziesiątki zmarszczonych brwi.
,,Boże, nie wiedziałem, ze Florian jest chory" - czytałem z zaskoczonych facjat.
Ojczulek również się zdziwił. Nie przypuszczał, że - kosztem godności - ,,pójdę na całość", a wielokrotnie zapowiadane zgłupienie, mega szmergiel nie jest bajuchą, czczą pogróżką. Że się odważę. No i przeliczył się tato.
,,Gwiizzmośćkusza"- rżałem z dżinsami na kostkach.
Ojciec, klnąc w żywe kamienie, miotając w bezsilnej złości najgorsze wyzwiska, zaprowadził synalka marnotrawnego do auta. Taki afront! Jak on teraz siostrom w oczy spojrzy?!
Przez kaca zerwałem kontakty z całą rodziną. Spaliłem mosty. Nie do odbudowania.
Było warto. Jak jasny gwint. Ostateczne rozwiązanie kwestii relacji ze starym. Apogeum konfliktu. Tragifarsa w trzech aktach. Opera genitalna.

autor

Florian Konrad

Napisany: 2017-12-04 Dodano: 2017-12-04 03:18:35

Ten wiersz przeczytano 1583 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk Okazje Dzień Dziadka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie