Feniks

... Budzę się w chlewie,
tym domu bezdomnych,
gdzie bratem Ci
każdy z (pełną) butelką.

Siedzę tak, sierota,
wśród dziwek i psów.
Już czas odór zaczerpnąć,
nakarmić nim płuca,
rozbudzić myśli nietrzeźwe,
dziękować za życie wrócone.

Nadchodzi Ona...
"O Matko moja!
Dziewico, Pannico, o! naga
z pończochą przy kostce,
majtkami w kącie gdzieś w piekle,
odpuść mi grzechy, jakkolwiek nie moje
i wybaw mnie od zła wszelkiego!".

Lecz matka odchodzi,
tak piękna, wilgotna.
A ja znów samotny,
bez rozgrzeszenia
i bez jej ciała...

Pięćset lat tak mi mija
na locie pośród stołów.

Ląduję w pustym krześle,
pełnym cudzej dumy,
pod lampą rozbitą
od wspomnień także cudzych.
Dostrzegam starca
i już wiem, co myśli:
"Widzę, jak bezczelnie
unikasz wzroku mego,
bękarcie zawszony,
dziecię podłogowe".

Trzask!
Szklanka na parkiecie,
pięść w blat stołu godzi.
"A niech Ci szpacy
oka wykolą
i dziobią je ino
się kupy trzymać będą,
by Cię kobita żadna
palcem tknąć nie chciała!
Tarzaj się głupi!
Tarzaj w popiele!".

Proszę Pana,
ten krzyk niepotrzebny,
ta szklanka też zbędna...

Przejmuję się ogniem.
Cóż to? Ja płonę!
Starcze, druidzie!
Zaklęcie rzuciłeś śmiertelne!
Spalam się, spalam!
Ach, me marzenia
żarem strawione
na opał pijawkom!
Gdzie serce moje? Czy żyje?
Nie, już jak kamień spada zwęglone,
już popiół, stracone!
...
Dopala się ciało,
smród w nozdrza godzi,
bym znów mógł zmartwychwstać,
bym mógł się odrodzić...

autor

Soldier

Dodano: 2006-12-19 12:30:22

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie