Feniks

Nikala18 zgodnie z prośbą ;o)Aczkolwiek trochę wyszłam już z wprawy, gdyż zarzuciłam pisanie.

Przez pustynię samotności
niesiona spalonym wiatrem
uprzedzeń i strachu
zdążam do miejsca bez nadziei.

Bez łez i gniewu
kładę się do grobu,
który zbudowałam sobie
z własnych wniosków na przyszłość.

Zaklęta we własne postanowienia
umykam przed życiem
do wiecznego spokoju -
ciszy pękniętego serca.

Osuwam się w otchłań
wiecznego potępienia
bez żalu patrząc w niebo
pełne Twoich łez.

Spływają po moim ciele
jak iskry niosące pożogę.
Płonę. Jak Feniks,
który budzi się do miłości.

dla Misiego -za to, że wróciłeś mnie do życia...

autor

orion

Dodano: 2012-12-16 22:23:13

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie