Feniks

ciemno, ciemno tu
mrok i noc skłócone krzyczą wiatrem pod mym oknem
łzy lęcą z nieba nieubłagalnie,
księżyc w swym zawstydzeniu znikł
uciekam
są za mną, nie mam szans
łomączą się w mej głowie
Dość myśli! Dość zimna!
...
las , odświętnie ubranych drzew
ognisko
płomień nieposłusznie tańczył wśród mroku
przeszywający lęk wisiał nad głową niczym firany
mgieł, deszcz znikł gdzieś porwany wiatrem
dzikość znalazła ujście
w rozłożonych rękach niczym potargane skrzydła chowała
plecione nuty
nadała życiu nowy rytm, naga w głuchym lesie nuciła pieśń
tańcząc podniecona opadła na trawę , skroplona skóra
pachniała wolnością
oddała oddech ku gwiazdom
uśmiechem popłynęła łza

rodzę się na nowo

autor

Anna M.A.

Napisany: 2010-11-11 Dodano: 2010-11-11 21:04:14

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie